STILI DHE FIGURA E PERSONIFIKIMIT DHE METAFORA NË VEPRËN “VETMIA” E MIGJENIT DHE “ALONE” E EDGAR ALLAN POP-S

Erëza RUSHITI

Abstract

Ideja të bën gjithmonë të veçantë ‒ si ajo i spikat ndjenjat në raport me ngjarjet mbetet çështje studimi ndër breza. Situatave të pakënaqshme në shoqëri, gjendjes emocionale, ndjenjave herë-herë të ndrydhura kurthërimit të së ligës, zhdukjes së saj, momenteve gazmore të cilave nganjëherë ndjejmë sikur janë të çastit, të përkohshme apo se nuk zgjasin shumë, ndjenjës së vetmisë, këndvështrimeve të ndryshme nuk i është munguar asnjëherë motivi i shkrimtarëve për të kapur pendën dhe shpalosur tregimet një nga një lidhur me to. Dy prej të tillëve shkrimtarë e poetë, dashës të pendës e bartës të artit letrar, janë Migjeni i letërsisë shqipe dhe Edgar Allan Poe i asaj amerikane ku me poezitë e tyre “Vetmia” dhe “Alone”, pasqyrojnë realitetin e tyre në forma të ndryshme – njëri me një vepër ku flet per pjesë më personale të jetës dhe tjetri me një vepër ku tema e trajtuar ka të bëjë me shoqërinë, rrethin dhe klasës sunduese, përkatësisht me gjendjen e rëndë të popullit dhe varfërisë së theksuar. Derisa trajtojnë tema të tilla, mundohen ta përçojnë ndjenjën dhe mesazhin deri tek lexuesi, duke e vënë atë në pozitën e tyre, për të ndjerë atë çfarë ata kanë ndjerë dhe, me anë të fjalëve e shprehjeve poetike, ta paramendojë dhe shohë botë në një këndvështrim tjetër.

Pages: 124 - 129