PROJEKTIMI I PIKËPAMJEVE TË KONICËS NË TEKSTET E TIJ SI INTERTEKST

Jehona RUSHIDI - REXHEPI

Abstract

Krijimtaria letrare e Faik Konicës, imponon një lexim të veçantë. Është e dukshme që nevojitet leximi paralel i veprave dhe se mund të nënvijëzojmë shënime eksplicite arkitekstuale dhe elemente autobiografike. Gjithashtu, vërehet që pos orientimit në situatën personale të krijuesit, e njëjta krijimtari jep disa modele të teknikave intertekstuale. Prandaj, ky punim mendohet të jetë sintezë e një leximi të vëmendshëm dhe e zbatimit praktik të teorisë së citatshmërisë dhe teorisë së intertekstualitetit. Lidhur me këto teori, në krijimtarinë letrare të Konicës, përpos arkitekstit, bie në sy edhe vënia e letrave në tekst që mund të shqyrtohet si prani e tekstit në tekst, tekstit të dytë brenda tekstit të pare kornizë dhe si citat i rremë. Pos shkrimeve tjera, “Shqipëria si m’u duk” jep mundësi për ta përkufizuar si çelës të zbulimit të preokupimeve, filozofisë, dilemave dhe botëkuptimeve të Faikut dhe personazhëve të veprave të tij. Meqë domethënia e veprës bëhet e plotë me referim në dy vepra tjera të po të njëjtit autor, mund të thuhet që nga terminologjia intertekstuale duhet të definohet si brikolazh. Përshtypjet e Konicës për Shqipërinë janë si përshtypjet e personazhëve të krijimeve prozaike të shkrimtarit. Duke i përgjithësuar raportet tjera intertekstuale, punimi do të ilustrojë edhe shembuj të formave të hipertekstualitetit dhe autocitateve.

Pages: 108 - 112